Έκκληση είτε στο κράτος είτε σε κάποιον ιδιώτη που θα ήθελε να τιμήσει τη μνήμη του πατέρα της αναγκάστηκε να κάνει η κόρη του σημαντικού και πολυγραφότατου συγγραφέα και αγωνιστή Μενέλαου Λουντέμη, για τη διάσωση του σπιτιού, όπου πέρασε τα παιδικά του χρόνια από την κατάρρευση.
«Ο πατέρας μου θυσίασε όλη του τη ζωή υπηρετώντας τα πιστεύω του και τις αξίες του, με κεντρική αναφορά τον εκπολιτισμό των ανθρώπων. Τι κάνουν λοιπόν για να διαφυλάξουν τη μνήμη του και την κληρονομιά του; Εγώ κοντεύω να πεθάνω. Τι πρέπει να κάνω, να πάρω ένα σακί με τσιμέντο και να πάω να χτίσω το σπίτι του;», λέει στο ΑΠΕ η Μυρτώ Λουντέμη - Ηλιοπούλου.
Το σπίτι που ο μικρός Τάκης Βαλασιάδης – όπως ήταν το πραγματικό όνομα του συγγραφέα του αυτοβιογραφικού σε μεγάλο βαθμό βιβλίου «Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα» - βρίσκεται στον Εξαπλάτανο Πέλλας. Παρά το γεγονός ότι έχει χαρακτηριστεί διατηρητέο εδώ και 24 χρόνια, παραμένει ετοιμόρροπο ανάμεσα σε σοβάδες και σκουπίδια, πράγμα που όπως λέει η κόρη του της θυμίζει ότι «τελικά είμαστε μία απολίτιστη χώρα».
Το 1988, όταν η Μελίνα Μερκούρη, ως υπουργός Πολιτισμού, έλαβε γνώση για το θέμα του σπιτιού, το οποίο έχει χαρακτηριστεί με προεδρικό διάταγμα του 1985 διατηρητέο, εξασφάλισε και έδωσε στις τοπικές αρχές κονδύλια 6 εκατ. δραχμών, ώστε να ξεκινούσαν οι διαδικασίες της αναπαλαίωσης. «Φυσικά δεν έγινε τίποτα. Τι απέγιναν τα χρήματα ποτέ δεν έμαθα», λέει η Μυρτώ Λουντέμη.
Τα χρόνια περνούσαν και το «μπαλάκι» των αρμοδιοτήτων επί του θέματος μεταβιβαζόταν από το δήμο, στον Πολιτιστικό Σύλλογο Εξαπλατάνου, τη Νομαρχία Πέλλας και στα εκάστοτε συναρμόδια υπουργεία, ενώ ως σημαντικότερο πρόβλημα αναδεικνυόταν το ιδιοκτησιακό καθεστώς του ακινήτου, αν και όλοι οι νόμιμοι κληρονόμοι είχαν συμφωνήσει να το παραχωρήσουν δωρεάν ή έναντι ανταλλάγματος (ανταλλαγή με οικόπεδο ίσης αξίας), προκειμένου να αξιοποιηθεί.
Το 1999, η αρμοδιότητα είχε περάσει στη Νομαρχία Πέλλας και οι κληρονόμοι είχαν έλθει σε συμφωνία για την ανταλλαγή του ακινήτου με κάποιο άλλο. Το θέμα φαινόταν πως θα προχωρούσε, ενώ ο σχεδιασμός προέβλεπε και τη δημιουργία εκθετηρίου, που θα "φιλοξενούσε" προσωπικά αντικείμενα του συγγραφέα. Η Μυρτώ Λουντέμη ξεκίνησε από την Αθήνα για τον Εξαπλάτανο με διάθεση αισιοδοξίας.
«Τις πιο όμορφες φωτογραφίες του πατέρα μου τις έδωσα και με ειδική επεξεργασία έγιναν αφίσες 1 επί 1,80. Τις έδωσα στο δάσκαλο του χωριού, όπως και αντίγραφα από τα σημαντικότερα χειρόγραφα, για να μπουν στο εκθετήριο που υποτίθεται ότι θα δημιουργούσαν, αλλά τελικά δεν έγινε τίποτε», θυμάται.
«Όλα αυτά τα αναζήτησα κάποια στιγμή, αλλά κανείς δεν γνώριζε να μου πει τι έγιναν», λέει και δηλώνει ανακουφισμένη που τότε δεν παραχώρησε τα πρωτότυπα των φωτογραφιών και των εγγράφων.
Δέκα χρόνια αργότερα, με τα θεμέλια του σπιτιού να καταρρέουν, η Μυρτώ Λουντέμη εναποθέτει τις ελπίδες της για την αποκατάσταση του σπιτιού σε «κάποιον ιδιώτη με ευαισθησίες που θα ενδιαφερθεί να τιμήσει τη μνήμη του πατέρα μου».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου